Czy to samoistna, niezależna od naszej woli akcja fałdów głosowych, czy jednak wymaga odrobiny wiedzy? Czy warto w ogóle zaczynać i jaką rolę gra tu wiek? I o co chodzi z tym śpiewaniem z przepony?

Po kolei. Kiedy jako dzieci szliśmy do przedszkola i szkoły, wśród przedmiotów nauczania znajdowała się także muzyka. Na czym skupiał się jej praktyczny aspekt? Rzecz jasna na nauce śpiewu! Już wtedy mogliśmy wyczuć intuicyjnie, że nie da się wydobyć z siebie dźwięku bez powietrza. Ile powinno go być? No właśnie. Zwróćcie na to uwagę wtedy, gdy cokolwiek mówicie. Nikt z Was nie bierze go zbyt mało, bo wystarczy na ledwo dosłyszalny szept. Nikt też nie zapycha się nim na zapas, bo głos nie jest wtedy dźwięczny, ale zapowietrzony. Na dodatek przy zbyt słabo wyćwiczonych mięśniach oddechowych powietrze ucieka zbyt szybko.

A propos mięśni – mityczna przepona jest tylko jednym z nim. Oprócz niej w mowie i śpiewie udział biorą także mięśnie międzyżebrowe, wokół miednicy, mięśnie w dolnej części pleców i oczywiście nasze płuca. Jak to wszystko uruchomić? Spróbujcie intensywnie przebiec lub przejechać na rowerze dłuższy dystans. Wszystko pod żołądkiem boli, prawda? A jak utrzymać tego świadomość? Prawdopodobnie nikt z nas nie ma tak silnie rozwiniętej intuicji, by dokonać tego samodzielnie. W przeciwieństwie do sportowego wysiłku, nauka śpiewu ma angażować mięśnie w takim stopniu, jak normalna mowa. Tyle że dzieje się to świadomie, tzn. wiemy i czujemy organicznie to, co robi nasze ciało. I nie usiłujemy go przy tym kontrolować ani mu rozkazywać. Skomplikowane? Oceń sam/a, czy jesteś w stanie podjąć się nauki śpiewu samemu. Bez mentoringu doświadczonego nauczyciela-wokalisty łatwo o zrobienie sobie krzywdy. Stąd biorą się takie przeszkody, jak garbienie się, zadzieranie głowy, zaciskanie szczęki lub jej przesadne otwieranie, sztywność całego ciała, spazmatyczny oddech. 

Serdecznie zachęcamy Cię do rozpoczęcia przygody ze śpiewaniem pod okiem nauczyciela, który przebył tą samą drogę przed Tobą!